ប្បធម៌សំដៅយកធាតុទាំងឡាយ ដែលទ្រទ្រង់នូវការសាបព្រោះ បណ្ដុះពូជចេញជាផ្លែផ្កា។ តាមន័យវិចនានុក្រុមខ្មែរ វប្បធម៌សំគាល់នូវការផ្សុាំ ការបណ្តុះវិជ្ជា និប្រាជ្ញាស្មារតីឱ្យរីកចម្រើនលូតលាស់ដោយវិទ្យាសាស្រ្ត ឬសិល្បៈផ្សេងៗ[១]។ វប្បធម៌ គឺមានន័យច្រើនបែបយ៉ាងដែលឋិតនៅលើទស្សននិយមផ្សេងៗគ្នា ។ ឯទស្សនៈខ្លះយល់ថា វប្បធម៌គឺ ជាការផ្សាំបណ្ដុះចំណេះវិជ្ជា និងស្មារតីឲ្យលូតលាស់ចំរុងចម្រើន ដោយវិទ្យាសាស្ត្រ សិល្បៈ អក្សរសាស្ត្រ ជាដើម ។ និយាយរួមវប្បធម៌របស់និស្សិតគី ជាចំណេះដឹង ការសិក្សា ការអប់រំ និងការសិក្សាផ្តោតលើការសប្បាយរីករាយនឹងទំនាក់ទំនង ឬអ្វីៗដែលធ្វើអោយមានការរីកចម្រើនគ្រប់វិស័យ ។ ដូច្នេះតាមទស្សនៈខាងលើនេះ វប្បធម៌សំដៅទៅលើ ការសិក្សា ការអប់រំ ចំណេះវិជ្ជា ការបណ្តុះបណ្តាលប្រាជ្ញាស្មារតី ។ ប៉ុន្តែ​បើ​តាម​វចនានុក្រម​សម្ដេច​សង្ឃ ជួន ណាត ពាក្យ​នេះ​ចេញ​មក​ពី​បន្សំ វប្ប + ធម៌ មាន​ន័យ​ថា ការ​ផ្សាំ​​បណ្ដុះ​ចំណេះ​វិជ្ជា​និង​ប្រាជ្ញា​ស្មារតី​ឲ្យ​បាន​លូត​លាស់​ចម្រើន ដោយ​វិទ្យាសាស្ត្រ ឬ​ដោយ​សិល្បៈ​ផ្សេងៗ​ជា​ដើម ។ ទស្សនៈខ្លះយល់ថា វប្បធម៌គីនាំអោយកើតសេចក្តីសុខចម្រើន ឬ អរិយធម៌ គឺបែបបទសណ្តាប់ធ្លាប់រៀបរយល្អត្រឹមត្រូវ (តាមវចនានុក្រមខ្មែរភាគពី)។ ទស្សនៈខ្លះយល់ថា អរិយធម៌ នឹងវប្បធម៌ គីរបៀបរបបផ្សេងៗនៃការរីកចម្រើន ដុះដាលខាងសតិបញ្ញា ចំណេះដឹង សីលធម៌ ឧស្សាហកម្ម ។ តាមន័យខាងលើនេះ អរិយធម៌ សម្គាល់ នូវគំនិតដែលកើតមានឡើងជាមួយនឹងទម្លាប់ផ្សេងៗរបស់មនុស្សដែលរួមរស់នៅជាក្រុម ជាពួក ជាបក្ស ជាសង្គមហើយដែលមានទំនាក់ទំនងគ្នាទៅវិញទៅមក ។ មនុស្សដែលរួបរួមជាសង្គម រួមរស់នៅស្របស្រួល សុខសប្បាយដោយសារមានច្បាប់ជាគោល ជាមូលដ្ឋាន ដែលរៀបចំមនុស្ស សង្គមមនុស្សឲ្យមានយុត្តិធម៌ មានចិត្តគំនិតថ្លៃថ្នូរ មានឋាន:ខ្ពង់ខ្ពស់ជាងសត្វ ហើយមានសមត្ថភាពអាចកែប្រែច្នៃធម្មជាតិ យកមកប្រើប្រាស់ជាការចងចាំក្នុងជិវភាពរាល់ថ្ងៃ ។ វប្បធម៌គឺជាទ្រឹស្តី ឬធម៌ភាពទាំងឡាយណា ដែលបណ្តុះបណ្តាលសេចក្តីចម្រើន ប្រាជ្ញា និងឧត្តមគតិដ៏ប្រសើរខ្ពង់ខ្ពស់មនុស្សធ្វើឱ្យមានរីកចម្រើនលូតលាស់ក្នុងសង្គមនុស្សដោយវិជ្ជា សីលធម៌ ការសិក្សា ការអប់រំច្បាប់ ទំនៀមទម្លាប់ សិល្បៈ អក្សរសាស្រ្ត ភាសាជាដើម ដើម្បរចនាឆ្នៃខ្លួនមនុស្សម្នាក់ឱ្យខ្ពង់ខ្ពស់[២]។​ ហើយ​តម្លៃ​វប្បធម៌​ខ្មែរ​ដែល​មាន​តម្លៃ​ថ្លៃ​បំផុត​ក្នុង​លោក​បច្ចុប្បន្ន​។