– Buvim Inombibi tom ma’noda qishloqning Farmonbibisi edilar. Hech kim u kishidan bemaslahat to‘y qilmas, qozon osmasdi. Kim kimga munosib, kim kim bilan uvali-juvali bo‘lib ketadi, qaysi oila qaysisiga to‘g‘ri kelmaydi, buvim masalani osongina yechib berardilar. Biror qiz yoki juvon o‘tirib qolsa, darrov joyini topib, to‘y boshlatib yuborardilar. Qo‘li kalta oilalarni mahalla ayollari bilan o‘rtaga olib, sarpo-surug‘iga yordamlashib, to‘yini o‘tkazib berishardi. Sovchilik bo‘yicha professional edilar.

Qozilikni ham qotirardilar. Qishloqning asosiy oilaviy g‘avg‘osi bizning hovlida yechilardi. Bir gaplari qulog‘imda qolgan: «Bolam, uylanish bozorga borib mol olish emas: puling bo‘lsa darrov borib, yoqqanini tanlab kelaversang. Nikoh ko‘pchilikning ishi, oiladagilar, mahalla-ko‘y birgalikda amalga oshiradigan ish». Darhaqiqat, shunday.

Alloh ham Qur’oni karimda qo‘l ostingizdagilarni nikohlab qo‘ying, degan. Sovchilik an’anasi ham ayni shu asosda shakllanib qolgan bo‘lsa, ajab emas. Ammo oxirgi yillarda kayvoni onaxonlarimiz kamayib ketdi yoki o‘z vazifalarini to‘la ado etishmayapti. «Yor-yor» ko‘rsatuvi menga yoqmaydi, ammo jamiyatda shunga ehtiyoj bor.

Mahalla faollari, kayvonilar oqsayotgan ishda televideniye ijodkorlari g‘ayrat qilishyapti. O‘sha ko‘rsatuvda ishtirok etayotgan hamyurtlarimiz bizga oyna tutyapti. Basharang qiyshiq bo‘lsa... degan maqolni unutmaylik, telejurnalistlardan o‘pkalamaylik.

Turmushga chiqish umidida ko‘rsatuvga kelayotgan qizlarimiz, opa-singillarimizni ko‘rib, yuragim eziladi. Ularga chin dildan baxt-saodat tilayman. Erkak kishilarning ishi nisbatan oson. Lekin ularniyam malomat qilmayman. Agar millatimiz sovchilik, mahalla ishlarida bosh-qosh bo‘lishday savobli ishlarda astoydil bo‘lsa, o‘z-o‘zidan bu kabi dasturlarga ehtiyoj qolmaydi, deb o‘ylayman.